‘Hoor jij ook
bij mij, denk je?’
Ze keek me aan met de letters die ze schreef
het zwart zo zwart op het
wit dat het wit was.
Ik kon het haar niet zeggen –
wie er allemaal in haar groepje hoorde.
Of het fijne mensen waren
die zielekameraden
of leugenaars
grote tovenaars misschien,
schone dames of oude lijken.
Haar dat zeggen leek me niet aan mij.
Maar ik wist het wel.
Toen ik vertrok
stuurde ik haar slingers,
zinderende zinnen, hoge tonen en
pralende wagens,
een liefdevol feestgordijn
waar ze met aandacht naar zou kijken.
Ik wist niet
of ze wel zou begrijpen
dat er niet stond wat ze las,
dat wat ik zond
geheimtaal was en
als ze het zou vragen
dat dan het antwoord was
weggaan is
ook blijven.
Geef een antwoord