Ik zie je nergens
waardoor je overal bent waar ik ga.

Thuis, waar op jouw plek nu een poesje slaapt,
tijdens elke wandeling
die doorgaans toch om jou draaide
en op het strand.
In en uit het water,
balletjes en stokken achterna
oren omhoog en ogen die hoopvol
om nog een rondje rennen vragen.

Waar je levend de kunst beheerste
om aanwezig en tegelijkertijd
onopvallend te zijn
zal je na je oversteek
nooit uit beeld verdwijnen.
Onze allerliefste Yara.

De kleine vinkjes op het Vlaamse gras
krijgen ook een plekje in haar hart
dat groot genoeg is voor vele avonturen,
en ook die alleen
van Robinson Crusoë.

Haar ziel spreekt een taal van
‘ga je mee?’
Niet om altijd weg te blijven,
maar juist om terug te reizen
naar een plek waar ze op een nacht
per ongeluk
haar lichtje achtergelaten had.

Ze schrikt als de nacht haar wakker maakt
en in stilte spreekt
te zacht
om te verstaan wat de bedoeling is.

Het voelt als de volgende moeilijkheid
waar vrijwel niets tegenover staat.
De dagen leven zonder slaap
vertroebelt slechts het uitzicht
als je de top eenmaal hebt bereikt.

Ze zou best wakker willen liggen
als ze kon horen van verhalen.
Waarin mensen vasthielden aan de dromen
die ze ooit
zo
tussen hun 20e en 27e maakten.

Ze slaapt nog als ik beneden kom.
Ze hoort me niet, maar wat zou je klagen over oren
als je dertien en een beetje
omrekent naar mensenjaren.

Ik kniel naast haar
en houd mijn hand voor haar neus.
Ze ademt haar dromen
met warmte uit.

Ik kriebel wat op haar hoofd.
Ze kwispelt één keer
opent haar ogen
en geeft een poot.

Toen hij ook maar even meegaf, ging hij.
Opgetild vanaf de zee
waar de andere meeuwen
bij de golven achterbleven
koppelde hij zich aan de wind.

Zo lang hij maar niks deed
waaide hij zo honderden meters mee.