Zijn hart breekt. Of nee,
een spier schiet los en het is maar de vraag
of het elastiekje dat hij net weggeschoten heeft
weer teruggehaald kan worden.
Het lijkt
in handen van iemand anders.
Groen en geel
Op het etiket van het potje wierook stond
transform with the frog.
De geur ging me helpen
te worden wie ik was.
Het was niet dat ik met grote sprongen moest transformeren
zei de man die me het potje gaf,
en ik hoefde ook geen kikker te worden.
Maar springen moest ik wel,
joekels van stappen
alsof ik lange groene poten had,
en een reis aflegde.
Van de wal naar de lelie
of van de lelie naar de wal.
Er kon niks mis gaan,
want kikkers kunnen ernaast-springen
heel goed opvangen
– zei hij –
al landen ze zelden mis.
Ik vroeg me af
of er dan misschien
een knappe prins
in me verscholen zat.
Solo
Net toen we de voordeur achter ons lieten zei hij
dat ik maar zonder hem moest gaan.
De eenzaamheid zou me vullen met verhalen
en als ik dat spannend vond
dan trok ik mijn astronautenpak maar aan.
Daarmee kon je tot buiten de aarde verdwalen.
Alsof ik al weg was
riep hij me na
dat ik koers niet zoeken moest
maar hem zelf moest bepalen.
Gedicht: Riekie Weijman
De afbeelding is een screenshot van King Creosote’s You Just Want
Energie
Ik zie energie van toen.
Ze danst op de schouders
van anderen
die ik niet ken,
en toch zo ken.
Ze zoekt
ze kijkt
ze drinkt
ze beweegt verlegen
en na twaalf uur
swingt ze vol overgave.
Moed gekregen door
verstreken uren
waarin bier
wodka werd.
Soms landt ze om vier uur ’s nachts
keurig op haar voetjes.
Vaak schaaft ze haar kin.
In mijn herinnering
werd ik altijd door de snackbar thuisgebracht.
De muzikant
Tot in het diepst van zijn ziel moet hij het gesnapt hebben.
En ook kwam hij er niet uit.
Briljant, en wanhopig tegelijkertijd.
Tussen mensen
die hem niet het beste gaven
maar wel iets waarop hij door kon gaan.
Tussen mensen
die het wél zagen
zich wellicht de juiste vragen stelden,
wie zal het zeggen
in een tijd op een plaats
die zich niet leende voor zielenpraat.
Hij had willen slagen
in precies zijn eigen taak.
In plaats daarvan
moest hij slapen.
Met een hart dat ruiste
en schreeuwde,
luister.
Doorgaans
Hij staat op
en gaat op een plek alleen staan.
Het publiek volgt hem,
drinkend en kakelend
over dingen die er niet toe doen
en vraagt zich af waar hij heen gaat,
want dat is toch niet nodig.
Hij heeft altijd respect gehad
voor mensen die niet in de gaten hadden
wat ze niet in de gaten hadden.
Hij wilde dat hij een van hen was.
Zonder gene
zo zijn.
Dan kon hij lachen
zoals het in boeken geschreven staat.
Dan kon hij blijven
als hij daar zin in had.