Hier woont de kunst
om stilte kleur te geven.
Precies de bloesem
die met haar roze glans
het pand
nog hoger maakt.
Het Perzisch tapijt zweeft erdoor
vijf centimeter boven de vloer.
Deze plek doet niet,
maar is.
Het staart en streept,
en leunt
met wijn of thee
tegen dat wat nog gaat komen.
Hier wint niets
van groot of klein,
maar ontmoet het ego de ziel
in een nieuwe werkelijkheid.
Onze koude voeten werden warm gehouden
door de hond.
Ze verhoogde de temperatuur aan mijn tenen
met tenminste 7 graden
naar net
boven het vriespunt.
Als zij zich omdraaide
schoof mijn kussen automatisch
het gordijn een stukje opzij.
Maar dat waren geen dingen
waar wij op dat moment van wakker lagen.
Er ontsnapten wolkjes als ik praatte.
En ook als ik huilde
van geluk.
Het ijsberenvest dat ik droeg
maakte het toch al krappe bed
nog een stukje kleiner.
Er liep iemand op het gras voorbij.
Ik stootte mijn elleboog.
En zestig keer mijn hoofd.
Ik voelde me nog nooit zo vrij.
Ik vergiste me door te denken
dat het in de woonboerderij beter was.
De vloer mooier,
het hout robuuster,
de laarzen viezer.
Met kinderstemmetjes in zelfgemaakte hutten
dierenlijfjes op schapenvachten
en de thee op vintage-gescoorde spullen.
Alsof de poes
gekruld op onze bank,
of de hond
met de kop op de rand van de mand,
ooit een ontevreden gevoel had gehad.
Ik huilde al voordat ik het cadeau had uitgepakt.
Niet om wat er in zat.
Maar omdat we dat helemaal niet afgesproken hadden,
een gedicht,
mooi papier,
zachte ogen in een zelfverzekerde oogopslag
en dan ook nog dat boek
dat met stip
bovenaan mijn niet-bestaande verlanglijst stond.
Toen ik de woorden las,
dacht ik dat ik in Amsterdam,
of New York was.
Of ergens ver in de wildernis
waar ze blijkbaar
dit soort mooie woorden schreven.
Toen kwam ik terug
en zei ik dankjewel.
De kunst van het ontvangen
zit ‘m in de kunst van het geven.
Gedicht: Riekie Weijman
‘Soms ben ik bang dat
jullie door zullen krijgen
dat ik maar gewoon ben,’
zei de jongen.
‘Voor liefde hoef je niet
buitengewoon te zijn,’
zei de mol.
Uit: De jongen, de mol, de vos en het paard
– Charlie Mackesy
Hij noemde haar vaak een intellectueel.
Iemand met verstand van zaken.
Terwijl de beslissingen van haar hart
hun diepte vonden in stille wateren.
Hij zei
dat de mensen je best
een draak mogen vinden, soms.
Zij probeerde dan te snappen
hoe dat verhelderend werken kon.
Hij zei
dat je niet altijd hoeft in te binden.
Zij reisde dan naar het deel van haar
dat de beste vorm van zwijgzaamheid kon vinden.
Gedicht: Riekie Weijman
Binnen de omheining leek het paard stukken groter.
Met haar ronde romp,
het lijf in de hoogte
en ogen waarbij je moed nodig hebt
om echt terug te kijken.
Hij
met zijn ziel onder zijn arm
in de vorm van een stuk boomstam
was benieuwd of het paard hem zag.
Lang was er niets.
Het paard enkele meters verderop
bewoog niet.
Maar binnenin bewoog alles.
Hij stond
tot hij dacht dat het zo wel goed was.
Het hout onder zijn arm
klemde hij voor zijn hart
en hij zette een eerste stap
weg.
Het paard zette daarop
het ene been voor het andere,
liet haar hoofd rustig op en neer
en wandelde.
Tot precies voor hem.
Zonder te buigen
boog ze
en keek hem recht in de ogen.
Gedicht: Riekie Weijman
