Toen ik in de ogen van de hond keek,
zag ik de ogen van de dichter.
Hij kwam nog eenmaal langs.

Donkere pupillen,
zwarte ogen in een zwarte kop.
Hij, met zijn baasje langs het voetbalveld.
Ik, met de timer om mijn pols
klaar om de afstand te meten.

De woorden van de hond
zaten verborgen
in het moment dat we normaal gesproken
weg zouden kijken.
Maar nu
onze hoofden
naar elkaar toe bogen.

Ik zag jou.
Ik zag jou ook.

Zoals hij niet vooruit kon slapen
voor de lange nacht in het vliegtuig, zo
kon hij niet huilen
om het verdriet dat nog kwam.

Hij griefde wel
en hij was ook bang.
Maar rouwen kon je het niet noemen.
Dat woord past alleen
bij achteraf,
bij dood
en verlangen.

Het paste pas
als de dagen donker waren.
De herfst
die onherroepelijk kwam, maar
waaraan hij in de zomer nog niet wennen kon.

Gedicht: Riekie Weijman
Foto: Pixabay

Ze is het licht dat veertig graden draaglijk maakt.
Ze koopt boeken die geen mens wil,
maar waarvan je huilend de laatste pagina omslaat.

Soms mopper ik
en dan moppert zij terug.
Soms schater ik
en dan is zij verbaasd
over wat ik grappig vind.
Ze lacht dan terug.

Ik denk
dat als er een prijs was
die warmtebultjes feestelijk maakt,
zij die al tien keer gewonnen had.

En ik denk
dat de reis die ik met haar wil maken
iets van doen heeft
met het levenspad.

Want al vind ik het leven soms best zwaar,
voor haar is het zwaarder,
want ik heb haar.

Ik zie alleen de brandjes
die naar mij wuiven,
pal voor mijn neus
met een zekere dwangmatigheid.

Als ik het voorste vuurtje blus
met een emmer zand
ontvlamt het volgende.
Langzaam kruipt het dichterbij.

Ik zag eens een film
waarin de brand na het doven
onder de heidegrond verder ging.
De hitte likte meters weg
en won een ongelijke strijd.

 

 

 

Hoe ver ben je nu weg,
en hoe dicht, sta je bij.
Is tijd de enige manier van meten,
of zijn er duizenden wegen om hier te zijn.
Jij bent in ons leven
de enige
die dit kan weten.
Jij bent in dit hart
niet verbonden met de tijd.