Het was muisstil en toch werd er geschreeuwd.
Over eerlijk en oneerlijk
over omgaan met elkaar.
Ik incasseerde de zinnen
en wist
hier hoef ik niet boven of onder te staan.
Ik hoef alleen maar te voelen
hoe ik onderga.
De woorden sneden
scherp mijn voorkant,
en boterzacht mijn achterkant.
Een scherpe lijn van mijn hoofd naar mijn tenen,
mijn lijf in tweeën
het ene stuk de aarde in,
het andere naar boven.
Ik wist.
De wond was de weg
en de weg lag nog nooit zo open.
© Riekie Weijman
Geef een antwoord