Spiegeling

Binnen de omheining leek het paard stukken groter.
Met haar ronde romp,
het lijf in de hoogte
en ogen waarbij je moed nodig hebt
om echt terug te kijken.

Hij
met zijn ziel onder zijn arm
in de vorm van een stuk boomstam
was benieuwd of het paard hem zag.

Lang was er niets.
Het paard enkele meters verderop
bewoog niet.
Maar binnenin bewoog alles.

Hij stond
tot hij dacht dat het zo wel goed was.
Het hout onder zijn arm
klemde hij voor zijn hart
en hij zette een eerste stap
weg.

Het paard zette daarop
het ene been voor het andere,
liet haar hoofd rustig op en neer
en wandelde.
Tot precies voor hem.

Zonder te buigen
boog ze
en keek hem recht in de ogen.

Gedicht: Riekie Weijman