Hij stak weleens een lichtje aan voor een ander,
een beetje bij schijnen op het pad.
Heerlijk vonden mensen dat,
ze konden blijven en toch ook veranderen.
Soms werd hij zelf opgepakt
door de wind en die stuurde hem dan ver,
mijlenver de hort op
tot het punt,
dat hij weer liggen kon.
Dan was zijn hoofd leeg
de mist vergeten
en de essentie achter hem aan gesmeten.
Geef een antwoord