Schoenen!

‘Mooie schoenen!’, roept hij nog, terwijl ik al wegloop – een hand zwaaiend, een andere om een tas boodschappen geklemd.
Ik kijk even naar mijn voeten en glimlach. Daar zijn ze; fijne, nieuwe schoenen. De afgelopen jaren zijn ze een must have geworden op het moment dat er iets bijzonders in mijn leven plaatsvond. Want bij grote stappen horen geen afgebladderde slippertjes. Die zet je met drie cijfers voor de komma.
Even kijk ik achterom. Het oude, het plat gelopene ligt achter me. Dan maak ik een licht sprongetje met blauw, lichtblauw en frisse witte veters erin.