De wijze vrouw

‘Dag Riekie’, zegt ze terwijl ze haar hoofd de hoek om steekt.
Ik sta net met mijn voorhoofd tegen het raampje van de voordeur aan te leunen om te zien of er binnen iets beweegt, terwijl ik tegelijkertijd een spinnenwebje dat ik heb meegenomen van de bel van mijn vingers probeer te peuteren. Ik kijk op, knijp met mijn ogen en tegen de zon in zie ik haar gezicht vanachter een plant tevoorschijn komen. We beginnen allebei te lachen. ‘Ik schrik me rot!’ roep ik. En zij staat al met haar armen gespreid om mij een hartelijk welkom te geven. ‘We zitten buiten hoor, alles staat al klaar.’ Ze loopt voor me uit. Ik volg haar.

‘Ik dacht al dat je de bel niet gehoord had, en was die man op de oprit je vriend?’ ratel ik haar kant op. Rustig geeft ze antwoord. Dat we dus buiten zitten. En inderdaad, dat dat ‘m is, maar dat ze hem voor nu even met de honden naar het bos heeft gestuurd.
Ze heeft iets buitengewoons. Ze neemt zichzelf zoals ze is, ze is niet bang om te zeggen wat ze wenst of moeilijk vindt, en ze is uitnodigend voor alles wat ik zeggen of vragen wil. Ik voel me welkom.
‘Vind je het goed om buiten te zitten?’, vraagt ze.
Ik vind het goed. Heerlijk. De zon schijnt fel en er staat fris, helder water op tafel dat ik mag pakken wanneer ik wil. Ze geeft zelf ook een beetje licht, de wijze vrouw.

‘Ik heb je mail gelezen’, zegt ze dan.
Ik glimlach. ‘Ja.’
Ik weet nooit of ik tegen de wijze vrouw überhaupt nog moet praten of dat ik gewoon alles maar achterwege moet laten. Ze weet toch alles al.
Ze weet zelfs beter dan ikzelf wat ik weet.
En ze weet ook waar het vandaan komt.
En waar het naartoe gaat.
Maar dat laatste zegt ze meestal niet. Want de toekomst, die kun je beter in de toekomst laten, zegt ze dan.

In het uur dat volgt vertelt ze me over de lessen van het leven. DE lessen. Maar ook mijn lessen. Over groeien en stilstaan. Over weerstand en aanvaarden, alles waartegen ik mijn neus stoot. Over leven met je hersenen en leven op intuïtie. ‘Maar’ zegt ze, ‘eigenlijk wist je dat toch al Riekie’. En dan vertelt ze dat ze een beetje van zichzelf herkent, in mij.

Altijd vraag ik me af hoe ze het voor elkaar krijgt, wat ze kan.
En als ik dan terug naar Nijmegen rijd… Dan wil ik niets liever dan ook zo’n voorbeeld zijn.