Hoewel huren goedkoper was vond ik het toch nodig om honderdachttien kilometer verderop mijn eigen spullen op te halen. Ze lagen er op me te wachten, en op deze lege zondag kon ik maar beter onderweg zijn dan achter het scherm blijven zitten, zo vertelde iets in mij me.
In de auto luisterde ik naar de radio, liet ik twintig theorieën over het leven en mijn leven door mijn hoofd gaan en beoordeelde ik ze allemaal: de radio en alle theorieën. Als ik echt mindful zou zijn, dan zou ik die beoordeling wel achterwege laten, maar hé, ik moest twee keer honderdachttien kilometer vandaag en als ik alle gedachten onbeoordeeld mijn hoofd zou laten passeren, dan zou ik al gauw met een leegte in mijn hoofd zitten. (Oh nee, toch niet, maar u begrijpt wat ik bedoel.) En hoe mindful dat ook mag zijn – die leegte – in mijn hoofd moeten er oplossingen, antwoorden en volgende stappen gevonden worden. Gewerkt zal er worden; gepoetst en niet geluld, want voor ik het weet ben ik 33.
Ik weet het, lieve lezer. Ik ben ver van huis.
Terwijl ik de A59 naar Den Bosch op draai vraagt Anne in een radioprogramma Mirre een avondje uit. Twee hele mooie vrouwen als ik de twee mannelijke radiopresentatoren van Flirt je Stijf mag geloven en hoewel dat vanuit een auto op een radio lastig te achterhalen valt, klinken de stemmen van beide dames mij als twee hele knappe, leuke en vrouwelijke vrouwenstemmen in de oren. En dat is opvallend; want als ik weleens op zondagochtend richting Arnhem rijd en in een ander radioprogramma ‘Annemieke Hier’ hoor praten, dan vind ik dat ook al zo fijn. En weet u wat mij ook opvalt lieve lezer, dat vrouwen die de radio opbellen altijd zo sympathiek zijn. Ik vraag me weleens af of ik ook zo sympathiek zou kunnen overkomen op de radio. Ik denk het eigenlijk niet. Ha, hebbes! Theorie nummer 1: Je wordt wie je denkt dat je bent en – theorie 2- je gedraagt je naar het verhaal dat je over jezelf hebt gecreëerd (nogal eens met medewerking van anderen).
Zou het? Is het waar als ik dat zelf maar hard genoeg geloof? Het is de moeite waard om eens te veranderen. Dus vooruit met de geit. Vanaf vandaag ga ik mezelf beschouwen als een vrouw die sympathiek op de radio klinkt.
Ik ben benieuwd of het mensen op zal vallen.
Bij Flirt je Stijf zegt Mirre tegen Anne ‘ja’. Kijk. Zo zie je maar.
[…] Nadat Anne op de radio Mirre mee uit had gevraagd, vroegen veel luisteraars zich af hoe het met de twee knappe dames verder was gegaan. Veel luisteraars? Helemaal niet veel luisteraars; ik. Ik vraag me nu af hoe het met die twee is afgelopen. Zouden ze elkaar diezelfde dag nog hebben opgezocht? Of zouden ze het op het toeval van de groenteafdeling bij de Albert Heijn hebben laten aankomen? Of hebben ze gewacht, totdat 3FM het geld voor het etentje had overgemaakt, omdat er voor die tijd – is het wel echt zo? – nog steeds geen echte reden leek te zijn? Jammer dat je dat nooit te horen krijgt van zo’n radio-date-programma. Ja is ja en nee is nee, en daar stopt het. Geen evaluatie. Ik heb weleens gehoord dat mensen zich met voorbedachte rade hadden opgegeven, zodat ze samen een gratis etentje zouden winnen: “Ik bel de radio, vraag jou mee uit, jij zegt ja, en dan gaan we samen uit eten.” Dat idee. In scene gezet dus. Het kan. Maar toch durf ik hier vanuit Nijmegen wel te beweren dat dit bij deze twee dames niet het geval was. Ik durf er zelfs mijn hand hier in Nijmegen wel voor in het vuur te steken dat tussen deze dames – die samenwerkten in de buitenschoolse opvang – de spanning al zo hoog was opgelopen, dat die hele radio er eigenlijk niet bij betrokken had hoeven worden. Maar wat doe je als je verliefd bent? Dan durf je ineens niet meer. Dan klopt het hart overuren. Dan stopt het denken, dan worden bezwaren overboord gegooid en principes achterwege gelaten en vechten plankenkoorts en faalangst om de eerste plaats. Dan moeten Timur en Ramon van de radio er aan te pas komen, en dat allemaal op momenten dat je het niet verwacht. Dat hoor je aan Anne en Mirre op de radio. Daar hoorde je spanning en opluchting tegelijkertijd. Nee hoor, die twee hebben dat gewonnen etentje niet afgewacht. Die zijn diezelfde dag nog op pad gegaan. Dat is het andere geheim van het nadenken; als het stopt, klopt het. […]