Het was een jaar na de verklaring waarin werd beweerd dat het vanaf nu, nooit meer zo zou zijn.
De boeven zouden dood, de ratten ook en de dagen zouden worden gevuld met muziek en vrolijke stilte die wijsheid gaf aan woorden. Woorden en zinnen die zwierven over paden waar we vanaf zouden gaan. Of die we zouden bewandelen terwijl we af en toe lachend achterover vielen in het gras. De berm met aarde waarin de sprieten aan de zijkanten naar boven prikten. We pakten de woorden, beloofden we. En de dagen ook. We pakken ze, en de wijze zinnen ertussen, zullen altijd bij ons blijven.
Het was oorlog.
Tussen de woorden en verleden tijd.
Geef een antwoord