Ze slaapt nog als ik beneden kom.
Ze hoort me niet, maar wat zou je klagen over oren
als je dertien en een beetje
omrekent naar mensenjaren.

Ik kniel naast haar
en houd mijn hand voor haar neus.
Ze ademt haar dromen
met warmte uit.

Ik kriebel wat op haar hoofd.
Ze kwispelt één keer
opent haar ogen
en geeft een poot.

Toen hij ook maar even meegaf, ging hij.
Opgetild vanaf de zee
waar de andere meeuwen
bij de golven achterbleven
koppelde hij zich aan de wind.

Zo lang hij maar niks deed
waaide hij zo honderden meters mee.

Hij stak weleens een lichtje aan voor een ander,
een beetje bij schijnen op het pad.
Heerlijk vonden mensen dat,
ze konden blijven en toch ook veranderen.

Soms werd hij zelf opgepakt
door de wind en die stuurde hem dan ver,
mijlenver de hort op
tot het punt,
dat hij weer liggen kon.

Dan was zijn hoofd leeg
de mist vergeten
en de essentie achter hem aan gesmeten.

Wat hebben we gedanst,
wat hebben we gevlogen en
wat heb ik anderen zien swingen,
een vrij hart kan
in kinderlijke overgave
door de dagen vlinderen.

En wat hebben we gezocht.
Naar de redenen. De goede, de slechte
naar alles wat een mens aan beweegredenen
in zich hebben kan.

We renden, we vluchtten,
we zaaiden, maar achter ons
werden vaak de zaden
direct weg geharkt.

En we lachten.
We lachten om niks.
En soms lachten we bewust
om iets wat in zijn geheel niet grappig was.

 

‘Hoe weet je waar het gestopt is, de vrijheid?’,
vroeg de denker zich hardop af.

Hij staarde een beetje over de weilanden
waar het heiig was.
De druppeltjes legden een sluier over de horizon,
nog een paar, en het dorp verderop
dat nu van een schilderij
de eigenschappen had,
zou worden verdrongen door mist.
De ultieme belemmering van het zicht.

‘Dat weet je niet’, zei de dromer.
‘Je kunt het niet zeggen, of meten,
en het is moeilijk aan te wijzen.
Je kunt het wel voelen.
Het drukt op je ziel,
eerst licht
maar onvrijwillig
komt er steeds een gram bij
en uiteindelijk
word je verpletterd door het gewicht.

Je merkt het vaak pas achteraf.’

Het goede nieuws is
dat donker nooit
door donker kan worden verlicht.

Het steekt misschien
zichzelf wel aan,
ontvlamt en brandt
wordt vuur dat danst
maar het maakt niet lichtvoetig
bij storm of zwarte dagen.

Het vindt een begin
ergens klein en binnenin
waar het diepe blauw
kust met groen en wit
die zaaien voor nieuw evenwicht

Wat winter was
wordt minder koud,
de lentezon schrijft
een aarde van goud.