‘Wil je even bij Riekie zitten?’, vraagt de moeder van het kind op haar schoot.
Ik kijk over mijn schouder of er achter mij een Riekie staat die zojuist om een baby heeft gevraagd. Maar achter de bank waarop ik zit staat een muur. Het kind, een maand of tien oud, kijkt meningsloos voor zich uit.
‘Ga maar even bij Riekie zitten. Hier.’ Moeder staat op en komt met het draakje mijn kant op gezeuld. Voor ik het weet hangt de kwijlebal al met zijn gezicht voor de mijne.
‘Joehoe, pak je ‘m even?’, vraagt moeder.
Ik strek mijn armen uit en daar heb ik die warme bol mens al in mijn handen. Het is een dotje. Daar niet van. Echt niet. Ze zijn allemaal lief.
Maar wat is dat toch met ouders die zonder het mij te vragen hun kind op mijn schoot stallen? Blijkbaar ontkiemt er in kersverse (en ook niet-zo-kersverse) ouders een eigenschap waardoor ze gedrag vertonen dat gelijk staat aan onaangekondigd op maandagavond bij iemand aanbellen en vertellen dat je komt logeren. En het heeft ook veel weg van een verrassingsuitje met je collega’s waarop je je erg hebt verheugd, tot je in de gaten krijgt dat je met z’n allen voor de deur van de sauna staat. Of nog erger: dat je vrienden je meenemen naar een cabaretvoorstelling en dat jij als assistent het podium wordt opgeduwd, terwijl de volle zaal in spanning toekijkt hoe je het er vanaf brengt. Wij vinden het su-per-leuk voor onszelf, dat jij nu op het podium staat!
Het centrum van het universum op mijn schoot kan het niet schelen. Het zit wat, het doet wat, het kijkt wat naar mama. Samen zitten we op het podium. Het is maandag, en langzaam valt hij in slaap. Onaangekondigd, maar ik weet zeker dat als-ie kon praten, dat ie het me eerst zou hebben gevraagd.
En dan zou ik stroopwafels voor ‘m in huis hebben gehaald.
Geef een antwoord