De zeroes

Elk jaar krijg ik het mooiste oudjaarsbericht uit Noord-Holland. Van een kunstenaar, een ondernemer, een vrouw-met-alles-in-één die het leven al jong heeft geleefd en er daarna geen afscheid van nam. Zo iemand van wie je nooit de keer vergeet dat je haar voor het eerst zag; ze had zwarte ogen, was druk, geen hoogte van te krijgen. Ze wilde zoveel, maar kon het door het formaat van de wens niet bereiken. Nu is ze moeder, heeft ze een goedlopend eigen bedrijf en weet ze me keer op keer te inspireren. Niet omdat ze wil dat ik doe wat zij doet, maar omdat ze ziet waar ik goed in ben. ‘Riekster, ga nou dat boek schrijven’, zegt ze elke keer.
Maar dat staat natuurlijk niet in dat oudjaarsbericht.

Elk jaar stuurt ze een link naar een filmpje dat haar in dat jaar het meest heeft geraakt. En vaak schrijft ze er iets bij. Waarom, wie, en wat het haar heeft gedaan.
Maar dit jaar kregen we geen verhaaltje. Wel een filmpje, maar de link deed het niet toen ik er op klikte. Het was van Herman van Veen. En van de rest van het verhaal mocht ik mijn eigen boodschap maken.

Straks is het nul punt nul punt nul. Heel even. De zeroes.

Woorden voor Alles wenst je mooie lessen uit 2013 toe. En ga een fantastisch 2014 tegemoet.