Vol in de lente kneep het licht met de ogen
wakker en onbewust van
de tijd waarin het geleefd had.
Zolang het winter was,
bleef het zwart
niet wetende dat het sliep.
Nu zochten de kiemen
plots
bovengronds.
Onmogelijk in het donker verder te leven.
Onmogelijk
te blijven in
wat al die tijd in de schaduw stond.
© Riekie Weijman
Geef een antwoord