Ze wisten wel wat er was,
ze hadden zichzelf door de jaren heen
goed leren kennen, daar onder het kleed
waar niemand aandacht aan ze besteedde.
Althans niet, noemenswaardig.
Nu waren ze nog eens extra aangestampt
sinds ze een beetje waren gekruld
aan de randen
als foto’s, zwart en wit
toen iemand met een punaise in hun midden prikte.
Recht in het hart,
maar platter dan plat
was er geen hond die zag
dat precies de angst
voor het zonlicht
hier de macht in handen had.
Geef een antwoord