Mag ik even ongegeneerd trots zijn? De accreditatiepunten vliegen ons namelijk als pepernoten om de oren. Het ene lesboek is nog niet af, of het volgende lijkt al goedgekeurd voordat er zelfs maar een letter op papier staat. Ik pluk de vruchten van de transitie van de jeugdzorg naar de gemeenten, door het lesmateriaal te schrijven van diverse trainingen voor professionals.
En die trainingen, dat is me wat. De eerste dag zijn de professionals nog beleefd en de uitingen afgemeten. Maar de volgende dag komen de twijfels, frustraties en angsten als vanzelf op tafel. En er vloeien tranen, een zucht en hier en daar een opmerking over de prettige veilige omgeving. En de ervaring, die leert dat het geheel meer is dan de som der delen.
Wat deze professionals leren is hoe ze zelf de baas kunnen zijn over de route die ze bewandelen in hun leven. Ken jezelf en de weg die bij je past.
In een tijd met zoveel beweging, past dat.
Geef een antwoord