Ze kwam met dromen
en kreeg meer dan verwacht.
Ze kreeg zoveel dat het hele bouwwerk van kracht
boven op haar hoofd in elkaar stortte
en ze het leven vanaf de eerste steen
als nieuw moest bouwen.

Een voor een.

Sommige mensen gingen.
Sommige mensen bleven.
Soms ging ze.
Soms bleef ze.
Het modderde, het sjorde,
soms bad ze om inzicht.

Ze bouwde een muur,
ze maakte een dak
en soms brak ze het weer af.
Kon iemand iets vertellen over zingeving?

Een voor een
keek ze muren aan
Een voor een
keek ze door de ramen.

Van buiten naar binnen.

Dag Utrecht,
dag zingeving
je hebt meer gegeven
veel meer gegeven
dan waarvoor ze ging.

© Riekie Weijman

Met gesloten ogen zie ik
hem zitten, op een bankje
bovenaan de trap.
Hij glimlacht.
Ogen blauw,
prachtige rimpels, leven,
muziek, stilstand en beweging.

Vroeger keek hij bezorgd,
vroeg zich wijze dingen over mijn welzijn af.

Nu niet.
Al een tijdje niet.

Hij weet dat ik wandel.
De oversteek maak,
zes keer struikel
en zij het gehavend
toch weer sta.
Hij laat me begaan.

Hij glimlacht.
Hij glimlacht
en weet dat ik
niet meer nodig heb
dan dat.

© Riekie Weijman

In mijn ogen dromen
zonnige blaadjes, met roze op
groene steeltjes, tussen klavertjes
ik zie ze groeien, verdwijnen
en dan weer verschijnen
iemand plukt ze
knutselt ze
en omarmt ze,
terwijl ze een glimlach
op het leven plakt.

Met mijn armen wijd
vlieg ik
eindeloos
door het groene gras.

© Riekie Weijman

‘Travel light’, mompelde ze.
Het was niet tegen mij
iemand had het eerder tegen háár gezegd.
‘Travel light’,
nog eens, mijmerend
alsof ze zich ook van de woorden wilde ontdoen,
van hier
zo licht mogelijk verdergaan.

Ze sloeg haar blik op.
‘Ik denk dat de sterren weer goed staan.’
Er fonkelde er eentje in haar ogen,
daar waar tranen lichtjaren
koers hadden bepaald.

© Woorden voor Alles – Riekie Weijman

Soms moet het door
tot opgave.
Het – laat maar,
het – wat er niet meer toe doet.
En daardoor alles toe doet.

Soms is het wakker liggen
erger dan het afscheid nemen
het moeten
langer dan het wachten.

Soms stopt de strijd pas
bij de paardenbloem
waartegen je blies,
omdat je jarig was.
Een wens, daar gaat ie
op de wind
naar wie hem vangen wil.

Niemand, misschien.

© Riekie Weijman