Ik voelde iets op mijn schouder tikken en toen ik omkeek was daar niemand.
Dat kon ook niet, want mijn stoel stond tegen een muur.
Links van mij mijn vrouw,
die met haar eigen dingen bezig was.
Rechts van mij
alleen mijn jas.
Vreemd.

De film begon.
Over een vrouw die
was zij een man geweest
nu op de voorpagina’s van alle geschriften zou staan.
In plaats daarvan werd zij verbannen
in haar wijsheid miskend
en tot hoer verklaard.
Al duizenden jaren.

Is de macht in handen van mensen
die daar niet mee om kunnen gaan.
Wordt de opdracht
bij geboorte vergeten.

Het verschil tussen een fout
en een spelfout
is een universum waard.
Het grotere doel is
om ons een voor een te winnen
door ons heel subtiel aan te tikken.

Gedicht: Riekie Weijman
Schilderij Mary Magdalene: Tanya Torres

Haar grote wens was een levensverhaal.
Een verhaal dat ze zelf zou voordragen.

Het moest om te lachen zijn,
want daar houden de mensen van,
maar ook integer, oprecht, waar.
In haar leven hoefde er niets te worden
bij verzonnen.

Draken mochten woorden krijgen,
vrienden van toen een plek,
de ellende die er was, de liefde, de dood,
de troosthond van wie ze zo genoot.

En dan had ze nog al die jaren voor zich.
God wist wat er ging komen.

Een levensverhaal
precies zoals het was,
gewoon omdat ze jarig was
eentje met zielenkracht.
 

De stilte meldt zich.
Op subtiele wijze
raakt ze mij aan.

Waar was je.
Al die maanden.

Ik heb gewacht.
Dat je me zou horen.
Tot ik je zou horen.

Ik heb gewacht.
Tot je sprak.

Ik voel me gepakt
en beladen.
Ik heb gewacht.
Ik heb gewacht.

De warmte raakt mijn spieren aan
zoals de kat een koprol maakt
op de badmat
als ik hem ’s ochtends bij het opstaan
over zijn vachtje aai.
Ik laat alles in mijn lijf vandaag
zeggen wat het zeggen wil.

Hou me vast
al ben ik prikkeldraad
laat me los
en laat me waaien.
Dank
voor het wakker worden na de nacht.

Ik zak door mijn pootjes
als ontbijt,
de thermostaat vraagt
om een spinnende dag.

Door het rubber van mijn laarzen
stroomt de energie van de aarde
mijn lichaam binnen.
Rondom mij, kou, zon
en lucht die ook in de tent
de huid rozig maakt.

Ze rookt een sigaret,
haar schoenen op een stuk hout,
de veters los langs haar gympen.
Haar ogen groot en mild,
haar ziel van onschatbare waarde.

We drinken
wijn, thee en bier
en we zien hoe tegen alle adviezen in
het leven precies dat geeft
wat we vragen.

Mijn hart ademt
alle elementen in.

Het was muisstil en toch werd er geschreeuwd.
Over eerlijk en oneerlijk
over omgaan met elkaar.

Ik incasseerde de zinnen
en wist
hier hoef ik niet boven of onder te staan.
Ik hoef alleen maar te voelen
hoe ik onderga.

De woorden sneden
scherp mijn voorkant,
en boterzacht mijn achterkant.
Een scherpe lijn van mijn hoofd naar mijn tenen,
mijn lijf in tweeën
het ene stuk de aarde in,
het andere naar boven.

Ik wist.
De wond was de weg
en de weg lag nog nooit zo open.

© Riekie Weijman