Ik zie energie van toen.
Ze danst op de schouders
van anderen
die ik niet ken,
en toch zo ken.

Ze zoekt
ze kijkt
ze drinkt
ze beweegt verlegen
en na twaalf uur
swingt ze vol overgave.
Moed gekregen door
verstreken uren
waarin bier
wodka werd.

Soms landt ze om vier uur ’s nachts
keurig op haar voetjes.
Vaak schaaft ze haar kin.

In mijn herinnering
werd ik altijd door de snackbar thuisgebracht.

Tot in het diepst van zijn ziel moet hij het gesnapt hebben.
En ook kwam hij er niet uit.
Briljant, en wanhopig tegelijkertijd.
Tussen mensen
die hem niet het beste gaven
maar wel iets waarop hij door kon gaan.

Tussen mensen
die het wél zagen
zich wellicht de juiste vragen stelden,
wie zal het zeggen
in een tijd op een plaats
die zich niet leende voor zielenpraat.

Hij had willen slagen
in precies zijn eigen taak.

In plaats daarvan
moest hij slapen.
Met een hart dat ruiste
en schreeuwde,
luister.

Hij staat op
en gaat op een plek alleen staan.
Het publiek volgt hem,
drinkend en kakelend
over dingen die er niet toe doen
en vraagt zich af waar hij heen gaat,
want dat is toch niet nodig.

Hij heeft altijd respect gehad
voor mensen die niet in de gaten hadden
wat ze niet in de gaten hadden.

Hij wilde dat hij een van hen was.
Zonder gene
zo zijn.

Dan kon hij lachen
zoals het in boeken geschreven staat.
Dan kon hij blijven
als hij daar zin in had.

Ik voelde iets op mijn schouder tikken en toen ik omkeek was daar niemand.
Dat kon ook niet, want mijn stoel stond tegen een muur.
Links van mij mijn vrouw,
die met haar eigen dingen bezig was.
Rechts van mij
alleen mijn jas.
Vreemd.

De film begon.
Over een vrouw die
was zij een man geweest
nu op de voorpagina’s van alle geschriften zou staan.
In plaats daarvan werd zij verbannen
in haar wijsheid miskend
en tot hoer verklaard.
Al duizenden jaren.

Is de macht in handen van mensen
die daar niet mee om kunnen gaan.
Wordt de opdracht
bij geboorte vergeten.

Het verschil tussen een fout
en een spelfout
is een universum waard.
Het grotere doel is
om ons een voor een te winnen
door ons heel subtiel aan te tikken.

Gedicht: Riekie Weijman
Schilderij Mary Magdalene: Tanya Torres

Haar grote wens was een levensverhaal.
Een verhaal dat ze zelf zou voordragen.

Het moest om te lachen zijn,
want daar houden de mensen van,
maar ook integer, oprecht, waar.
In haar leven hoefde er niets te worden
bij verzonnen.

Draken mochten woorden krijgen,
vrienden van toen een plek,
de ellende die er was, de liefde, de dood,
de troosthond van wie ze zo genoot.

En dan had ze nog al die jaren voor zich.
God wist wat er ging komen.

Een levensverhaal
precies zoals het was,
gewoon omdat ze jarig was
eentje met zielenkracht.
 

De stilte meldt zich.
Op subtiele wijze
raakt ze mij aan.

Waar was je.
Al die maanden.

Ik heb gewacht.
Dat je me zou horen.
Tot ik je zou horen.

Ik heb gewacht.
Tot je sprak.

Ik voel me gepakt
en beladen.
Ik heb gewacht.
Ik heb gewacht.