Misschien ga ik je wel ontmoeten,
als jouw wereld een beetje dichter bij
de mijne is.

Tik je me even op de schouder,
en als ik dan links kijk
sta jij rechts
mij stiekem uit te lachen
zonder dat ik daar ook maar iets van hoor.

Zullen we dan afspreken dat je
even met de lampen knippert
kort lang kort,
kort kort lang,
of een ander ritme
dat we allebei begrijpen
zonder dat ik bang
of verdrietig wordt?

Misschien ontmoet je mij wel
als ik op de wc zit
of als ik slaap
en niet bereikbaar ben.

Wil je dan even doorgeven
wil je dan even doorgeven,
ja, wil je dan even doorgeven
dat ik jullie zo graag
even zou knuffelen?

‘Zou je willen weten waar iedereen is?’
‘Ja’, zei hij.
Want dan kon hij bepalen hoe zijn vakantie afstak
tegen alle andere wereld- of thuisblijf-reizen.
Niet dat het daar leuker van werd.
Maar toch.

Onze koude voeten werden warm gehouden
door de hond.
Ze verhoogde de temperatuur aan mijn tenen
met tenminste 7 graden
naar net
boven het vriespunt.

Als zij zich omdraaide
schoof mijn kussen automatisch
het gordijn een stukje opzij.
Maar dat waren geen dingen
waar wij op dat moment van wakker lagen.

Er ontsnapten wolkjes als ik praatte.
En ook als ik huilde
van geluk.

Het ijsberenvest dat ik droeg
maakte het toch al krappe bed
nog een stukje kleiner.

Er liep iemand op het gras voorbij.
Ik stootte mijn elleboog.
En zestig keer mijn hoofd.
Ik voelde me nog nooit zo vrij.

Ik vergiste me door te denken
dat het in de woonboerderij beter was.
De vloer mooier,
het hout robuuster,
de laarzen viezer.

Met kinderstemmetjes in zelfgemaakte hutten
dierenlijfjes op schapenvachten
en de thee op vintage-gescoorde spullen.

Alsof de poes
gekruld op onze bank,
of de hond
met de kop op de rand van de mand,
ooit een ontevreden gevoel had gehad.