‘Jouw hoofd leert je naar je lijf te gaan.’
Ik heb het vaker gehoord,
en toch, ik schrik,
en zoek woorden om te vragen of ze mijn hoofd wel snapt.
Dat denken heeft me wel tot hier gebracht.
Tot hier, ja.

Ik sluit even mijn ogen.
Het lopen. Het rennen. Naar en van.
De stofwolk achter me,
in de haast was ik vergeten
het pad te geven waar het recht op had.
Water aan de regen.

Als ik in maanden tel,
staat de kat weer wat hoger op de poten.
Als ik in weken tel,
weet ik niet van einde en begin.
als ik de dagen…

De weerman nam het woord ‘lente’ in de mond
vandaag, op het achtuurjournaal.
Hoeveel uur sliep ik vannacht en
wanneer zag ik je voor het laatst?
Stof.
Wie telt, valt af.

Mijn hoofd kraakt.
Niet geschikt voor zielenvragen.
De bedoeling
komt met overgave.
Betraand en onverwacht.

© Riekie Weijman

‘En dan’, zei ze,
‘zijn er nog een paar mensen die ik nooit zie.’
Ik zei niks en snapte dat.
We keken naar het scherm,
de mensen in de zaal,
een plek waar we ooit nooit dood gevonden zouden worden.
Inmiddels hielden we er andere standaarden op na.
Levend kon.

‘En dat zijn toch vrienden.’
Ik knikte. Niemand die het zag.
Een reclame, iets over een bioscoopbon,
vliegreisjes naar de zon.

In mijn vliegreis winterde het.
Dwarrelend, gestaag,
de sneeuw bleef maar liggen,
liefde vlokte door mijn hart.

© Riekie Weijman

Precies als hij één stap voort wil zetten,
belemmert mist hem het zicht.
Een muur van wit bewaakt de poort naar een dag
die al ondoorgrondelijk was.
‘Kom hier maar eens in.’

Het halt houden
brengt verwondering.
Alles achter zich heeft hij al gehad.
Alles voor hem, wacht.

© Riekie Weijman

Het was waar dat ze nooit een rozentuin had beloofd.
‘Misschien gaat het mis’, had ze gezegd.
‘En dan is het drama zo groot, beginnen is zinloos.’
Ik had het niet willen horen. Wel de woorden, maar de boodschap…

‘Is het niet zo dat als je iets heel graag wilt, dat het dan lukt?’, had ik ingebracht.
Ze had geglimlacht.
‘Als je toch eens wist….’
‘Als je toch eens wist….’
hebben we allebei gedacht.

© Riekie Weijman

‘Het is als zand scheppen in een sloot.’
Mijn hoofd protesteert.
Niet bereid dingen te doen waarvan ik niet direct resultaat zie.
‘Het is als zand scheppen.’

In de woorden zitten de beelden. Van de sloot achter ons huis,
ons oude huis. De garage uit, het zandpad af, rechts om de weilanden.
De paarden, het voetbalveld en dan de lange landweg naar een dorp waarvan ik de naam vergeten ben.
We zetten er toen ik tien was altijd de kikkers terug.
Mijn moeder lag daar wakker van.

De woorden scheppen het zand in die sloot.
‘Je schept en er gebeurt niks.
Je schept en er gebeurt niks.
Je schept nog eens.
Het zet ogenschijnlijk
geen zoden aan de dijk.’
Zij heeft het gedaan.
Het heeft haar stem zachter gemaakt.

‘Je schept en ontdekt
dat al die tijd
onder water
alles gaande was.

Tot er op een dag,
een bergje aan het oppervlak verschijnt.’

© Riekie Weijman