Ik zie alleen de brandjes
die naar mij wuiven,
pal voor mijn neus
met een zekere dwangmatigheid.

Als ik het voorste vuurtje blus
met een emmer zand
ontvlamt het volgende.
Langzaam kruipt het dichterbij.

Ik zag eens een film
waarin de brand na het doven
onder de heidegrond verder ging.
De hitte likte meters weg
en won een ongelijke strijd.

 

 

 

Hoe ver ben je nu weg,
en hoe dicht, sta je bij.
Is tijd de enige manier van meten,
of zijn er duizenden wegen om hier te zijn.
Jij bent in ons leven
de enige
die dit kan weten.
Jij bent in dit hart
niet verbonden met de tijd.

Op het etiket van het potje wierook stond
transform with the frog.

De geur ging me helpen
te worden wie ik was.

Het was niet dat ik met grote sprongen moest transformeren
zei de man die me het potje gaf,
en ik hoefde ook geen kikker te worden.
Maar springen moest ik wel,
joekels van stappen
alsof ik lange groene poten had,
en een reis aflegde.
Van de wal naar de lelie
of van de lelie naar de wal.

Er kon niks mis gaan,
want kikkers kunnen ernaast-springen
heel goed opvangen
– zei hij –
al landen ze zelden mis.

Ik vroeg me af
of er dan misschien
een knappe prins
in me verscholen zat.

Net toen we de voordeur achter ons lieten zei hij
dat ik maar zonder hem moest gaan.
De eenzaamheid zou me vullen met verhalen
en als ik dat spannend vond
dan trok ik mijn astronautenpak maar aan.
Daarmee kon je tot buiten de aarde verdwalen.

Alsof ik al weg was
riep hij me na
dat ik koers niet zoeken moest
maar hem zelf moest bepalen.

Gedicht: Riekie Weijman
De afbeelding is een screenshot van King Creosote’s You Just Want

Ik zie energie van toen.
Ze danst op de schouders
van anderen
die ik niet ken,
en toch zo ken.

Ze zoekt
ze kijkt
ze drinkt
ze beweegt verlegen
en na twaalf uur
swingt ze vol overgave.
Moed gekregen door
verstreken uren
waarin bier
wodka werd.

Soms landt ze om vier uur ’s nachts
keurig op haar voetjes.
Vaak schaaft ze haar kin.

In mijn herinnering
werd ik altijd door de snackbar thuisgebracht.