Ik weet nog dat de geur onmiskenbaar was,
het rood, het stof, de geur van gele strepen zon
en schaduwen daar tussenin.

Ik mis het schatzoeken
van het reizen in een ver warm land
waar je plots door de regen wordt verrast
waar je plots door de tijd wordt verrast
de vertragende zin.

Het meeste beleef je pas achteraf
als je nog eens om die ene blunder lacht
als je het ritme voelt
het sprongetje van je hart.

Je zou kunnen zeggen dat het allemaal wel wat vrolijker had gekund.
Dat de vogels wel wat hoger hadden mogen vliegen,
de appeltaart een vollere smaak
en dat de kaarten een ander verhaal hadden verteld
als ze beter waren geschud.

Maar de zee golfde en gaf.
Ze verdubbelde de zon
straalde kilometers rond
en waste de tranen af.

De aarde vroeg
‘ben je er nog?’,
losgewoeld, de zenuw nog maar net onder de grond,
de oogst zowel bitter als zoet.

En ook de andere elementen
brachten hun deel.
De lucht tilde aan het geheel
iets minder zwaar,
het vuur gaf de boel soms een hens dit jaar
en de ether stond al die maanden aan.

Alles was gegeven.
Alles wat moest, was gedaan.

Ik zou willen dat je een zaklamp had.
Een kleintje zou genoeg zijn, om te zien
dat ik het zo slecht nog niet bedoel
als ik mokkend de vaatwasser uitpak,
het laatste ei laat vallen,
de juiste schoenen moet kiezen
en ik ondertussen nadenk
over morgen.
Waardoor ik niets hoor van wat je zegt.
Nou ja  de woorden wel,
maar niet in de taal die in mijn wereld past.

Tenslotte doe je je oogjes toe.

Als de dag de zon heeft gebracht
en rond het eten van het spelen weer heeft opgehaald,
als je pootjes genoeg hebben gelopen,
honderdtwintig minuten gedeeld door vier, maximaal.

Als je kopje alles heeft gezien, geproefd, besnuffeld
en stiekem onder banken en tafels is gedoken.

En als er na het eten een schoot beschikbaar is,
voor je mooie witte pluizenhoofdje.

Ben je eindelijk moe.

Slaap lekker beertje en slaap zacht
morgen is er weer een Yunedag.

Ze heeft de lenigheid van moeder,
en de boosheid van vader,
maar van wie heeft ze het toch,
vragen ze,
we herkennen niets
in ons
van dat tegendraadse.

Nou van de mensen,
van de waarden,
en alles wat zij hebben meegedragen.
Van het gras dat altijd groener is
bij opa op het platteland
en van de steden
waar ze het altijd beter weten.
De uitgetreden familieleden
met hun onvervulde wensen.

Van de overtuigingen
en verbuigingen
de erfenis naar het onvermijdelijke achterland

Van de acht,
het eeuwige van de acht
die zich weerspiegelt in de generaties
en altijd in beweging is
naar hetzelfde aan de overkant.

Ik had alle losse delen nog eens in mijn handen gehad
ze bedankt, geëerd en voor me neergelegd.

De successen stopte ik bij de successen
de blunders bij de blunders
en de stapel toekomst die ik altijd voor me zag
stopte ik in het vakje
alles wat niet gekomen was.

Bij de cijfers de drieën
en ook de negens en de tienen
wat ik had meegemaakt kwam bij de herinneringen
en waar niemand weet van had
kwam in een vakje diep van binnen
met het label ‘ongewis’.

Het werd een net pakket
ja het neigde wel naar perfect
oud, maar toch ook nieuw en fris.
Nee ik zou nooit kunnen zeggen
dat het maar een beetje halfjes
afgesloten was.