Wat hebben we gedanst,
wat hebben we gevlogen en
wat heb ik anderen zien swingen,
een vrij hart kan
in kinderlijke overgave
door de dagen vlinderen.
En wat hebben we gezocht.
Naar de redenen. De goede, de slechte
naar alles wat een mens aan beweegredenen
in zich hebben kan.
We renden, we vluchtten,
we zaaiden, maar achter ons
werden vaak de zaden
direct weg geharkt.
En we lachten.
We lachten om niks.
En soms lachten we bewust
om iets wat in zijn geheel niet grappig was.
‘Hoe weet je waar het gestopt is, de vrijheid?’,
vroeg de denker zich hardop af.
Hij staarde een beetje over de weilanden
waar het heiig was.
De druppeltjes legden een sluier over de horizon,
nog een paar, en het dorp verderop
dat nu van een schilderij
de eigenschappen had,
zou worden verdrongen door mist.
De ultieme belemmering van het zicht.
‘Dat weet je niet’, zei de dromer.
‘Je kunt het niet zeggen, of meten,
en het is moeilijk aan te wijzen.
Je kunt het wel voelen.
Het drukt op je ziel,
eerst licht
maar onvrijwillig
komt er steeds een gram bij
en uiteindelijk
word je verpletterd door het gewicht.
Je merkt het vaak pas achteraf.’
Het goede nieuws is
dat donker nooit
door donker kan worden verlicht.
Het steekt misschien
zichzelf wel aan,
ontvlamt en brandt
wordt vuur dat danst
maar het maakt niet lichtvoetig
bij storm of zwarte dagen.
Het vindt een begin
ergens klein en binnenin
waar het diepe blauw
kust met groen en wit
die zaaien voor nieuw evenwicht
Wat winter was
wordt minder koud,
de lentezon schrijft
een aarde van goud.
En terwijl de dagen
donkerder zijn
dan andere jaren,
de gesprekken korter
heviger misschien
en de mensen
zich vroeger verschuilen
in de eigen huizen,
valt het blad.
Zoals het altijd heeft gedaan,
traag, doelbewust,
met eeuwenoude verhalen.
In mijn hart
heb ik je wat jaren
achter een luikje gestopt.
Het leek er donker, misschien.
Maar de kieren hebben het zonlicht
altijd doorgelaten.
Ik zocht je op, soms
na elven ’s avonds
als een klein verlangen
het won
in de stilte van de nacht.
En dan dacht ik ’s ochtends
dat het goed was, zo.
Nu verbeeld ik me steeds vaker
grappen
en kunst
die we samen hadden kunnen maken.
Het roept de vraag op
welk deel iets zegt over toen
en welk deel over later.
Misschien ga ik je wel ontmoeten,
als jouw wereld een beetje dichter bij
de mijne is.
Tik je me even op de schouder,
en als ik dan links kijk
sta jij rechts
mij stiekem uit te lachen
zonder dat ik daar ook maar iets van hoor.
Zullen we dan afspreken dat je
even met de lampen knippert
kort lang kort,
kort kort lang,
of een ander ritme
dat we allebei begrijpen
zonder dat ik bang
of verdrietig wordt?
Misschien ontmoet je mij wel
als ik op de wc zit
of als ik slaap
en niet bereikbaar ben.
Wil je dan even doorgeven
wil je dan even doorgeven,
ja, wil je dan even doorgeven
dat ik jullie zo graag
even zou knuffelen?
