Ik vergiste me door te denken
dat het in de woonboerderij beter was.
De vloer mooier,
het hout robuuster,
de laarzen viezer.
Met kinderstemmetjes in zelfgemaakte hutten
dierenlijfjes op schapenvachten
en de thee op vintage-gescoorde spullen.
Alsof de poes
gekruld op onze bank,
of de hond
met de kop op de rand van de mand,
ooit een ontevreden gevoel had gehad.
Ik huilde al voordat ik het cadeau had uitgepakt.
Niet om wat er in zat.
Maar omdat we dat helemaal niet afgesproken hadden,
een gedicht,
mooi papier,
zachte ogen in een zelfverzekerde oogopslag
en dan ook nog dat boek
dat met stip
bovenaan mijn niet-bestaande verlanglijst stond.
Toen ik de woorden las,
dacht ik dat ik in Amsterdam,
of New York was.
Of ergens ver in de wildernis
waar ze blijkbaar
dit soort mooie woorden schreven.
Toen kwam ik terug
en zei ik dankjewel.
De kunst van het ontvangen
zit ‘m in de kunst van het geven.
Gedicht: Riekie Weijman
‘Soms ben ik bang dat
jullie door zullen krijgen
dat ik maar gewoon ben,’
zei de jongen.
‘Voor liefde hoef je niet
buitengewoon te zijn,’
zei de mol.
Uit: De jongen, de mol, de vos en het paard
– Charlie Mackesy
Hij noemde haar vaak een intellectueel.
Iemand met verstand van zaken.
Terwijl de beslissingen van haar hart
hun diepte vonden in stille wateren.
Hij zei
dat de mensen je best
een draak mogen vinden, soms.
Zij probeerde dan te snappen
hoe dat verhelderend werken kon.
Hij zei
dat je niet altijd hoeft in te binden.
Zij reisde dan naar het deel van haar
dat de beste vorm van zwijgzaamheid kon vinden.
Gedicht: Riekie Weijman
Binnen de omheining leek het paard stukken groter.
Met haar ronde romp,
het lijf in de hoogte
en ogen waarbij je moed nodig hebt
om echt terug te kijken.
Hij
met zijn ziel onder zijn arm
in de vorm van een stuk boomstam
was benieuwd of het paard hem zag.
Lang was er niets.
Het paard enkele meters verderop
bewoog niet.
Maar binnenin bewoog alles.
Hij stond
tot hij dacht dat het zo wel goed was.
Het hout onder zijn arm
klemde hij voor zijn hart
en hij zette een eerste stap
weg.
Het paard zette daarop
het ene been voor het andere,
liet haar hoofd rustig op en neer
en wandelde.
Tot precies voor hem.
Zonder te buigen
boog ze
en keek hem recht in de ogen.
Gedicht: Riekie Weijman
Ik stel me het spelende kind voor,
vrij, huppelend
tussen broers en zussen
die een bal gooien
van de ene, naar de andere kant van de straat.
Ik hoor geluiden uit het huis waar ik voor sta,
zoals het moet zijn geweest.
De was, de afwas, een bonk van een knie op hout,
iemand die wil weten of er nog wat te snaaien valt,
een schaterlach.
Ze geven de straat die nu leeg is
leven.
Ik zie haar voor me, dertien, veertien jaar oud.
De Duitsers die over de Afsluitdijk kwamen,
op de hoek werd de drank geloosd,
tonnen tegelijk in het water.
Ik maak foto’s,
van het huis
en ook een paar van mezelf.
Ze doen af aan het moment.
Dan bel ik oma.
‘Ik ben naar Bolsward gefietst’ zeg ik haar
‘en nu sta ik in de Hoogstraat.’
‘Ga even op het stoepje zitten’ zegt ze.
En daar praten we.
Dat ik nu ben waar zij toen kind was.
In woorden wijst ze me de drempel aan.
Daar is waar vader de manden vlocht.
Daar is waar ze sliep.
Daar is waar ze danste, zong, en grapjes maakte.
Ze lijkt alles nog te weten.
Heel kort maken we een gezamenlijk verleden.
Toen ik in de ogen van de hond keek,
zag ik de ogen van de dichter.
Hij kwam nog eenmaal langs.
Donkere pupillen,
zwarte ogen in een zwarte kop.
Hij, met zijn baasje langs het voetbalveld.
Ik, met de timer om mijn pols
klaar om de afstand te meten.
De woorden van de hond
zaten verborgen
in het moment dat we normaal gesproken
weg zouden kijken.
Maar nu
onze hoofden
naar elkaar toe bogen.
Ik zag jou.
Ik zag jou ook.
