Precies als hij één stap voort wil zetten,
belemmert mist hem het zicht.
Een muur van wit bewaakt de poort naar een dag
die al ondoorgrondelijk was.
‘Kom hier maar eens in.’
Het halt houden
brengt verwondering.
Alles achter zich heeft hij al gehad.
Alles voor hem, wacht.
© Riekie Weijman
Het was waar dat ze nooit een rozentuin had beloofd.
‘Misschien gaat het mis’, had ze gezegd.
‘En dan is het drama zo groot, beginnen is zinloos.’
Ik had het niet willen horen. Wel de woorden, maar de boodschap…
‘Is het niet zo dat als je iets heel graag wilt, dat het dan lukt?’, had ik ingebracht.
Ze had geglimlacht.
‘Als je toch eens wist….’
‘Als je toch eens wist….’
hebben we allebei gedacht.
© Riekie Weijman
‘Het is als zand scheppen in een sloot.’
Mijn hoofd protesteert.
Niet bereid dingen te doen waarvan ik niet direct resultaat zie.
‘Het is als zand scheppen.’
In de woorden zitten de beelden. Van de sloot achter ons huis,
ons oude huis. De garage uit, het zandpad af, rechts om de weilanden.
De paarden, het voetbalveld en dan de lange landweg naar een dorp waarvan ik de naam vergeten ben.
We zetten er toen ik tien was altijd de kikkers terug.
Mijn moeder lag daar wakker van.
De woorden scheppen het zand in die sloot.
‘Je schept en er gebeurt niks.
Je schept en er gebeurt niks.
Je schept nog eens.
Het zet ogenschijnlijk
geen zoden aan de dijk.’
Zij heeft het gedaan.
Het heeft haar stem zachter gemaakt.
‘Je schept en ontdekt
dat al die tijd
onder water
alles gaande was.
Tot er op een dag,
een bergje aan het oppervlak verschijnt.’
© Riekie Weijman
‘Dan kom ik tóch even bij je langs.’
Een traan wandelde naar beneden,
weer hetzelfde pad.
Ik knikte. Ja.
‘Dus dan zie ik je straks?’, vroeg ik.
‘Zet de wijn maar klaar.’
Ze nam de afslag.
Mijn hart omarmde
dat er iemand naar me onderweg was.
© Riekie Weijman
Ze kieperde eerst de wijn achterover en zei het toen.
‘Ik deug niet.’
Er was geen speld tussen te krijgen.
De stilte kraakte in de kamer.
Een haartje van haar wimper trilde.
Het verraadde
de oorlog tussen het vastgevroren ijs
aan de oppervlakte
en de onderhuidse hoop
achter alles wat ze zag.
In het stokken van mijn eigen adem
voelde ik dat liefde naakt
op tafel lag.
© Riekie Weijman.
Meer lezen? woordenvooralles.nl
‘M’n hart begeeft het nog eens.’
Ze scrolde langs sites die haar
aanraadden de zon te volgen.
‘Waarom ben je eigenlijk niet……’
Twee vragende ogen aan de andere kant van de tafel
stopten met praten.
Ze haalde haar schouders op. Wist zij veel.
‘Wat is het verste hier vandaan?’
Klik, zei de laptop.
‘Wil je weer terug kunnen komen?’
‘Ja.’
Ze glimlachte.
‘In dat geval,
blijf maar.’
© Riekie Weijman
