Binnen de omheining leek het paard stukken groter.
Met haar ronde romp,
het lijf in de hoogte
en ogen waarbij je moed nodig hebt
om echt terug te kijken.

Hij
met zijn ziel onder zijn arm
in de vorm van een stuk boomstam
was benieuwd of het paard hem zag.

Lang was er niets.
Het paard enkele meters verderop
bewoog niet.
Maar binnenin bewoog alles.

Hij stond
tot hij dacht dat het zo wel goed was.
Het hout onder zijn arm
klemde hij voor zijn hart
en hij zette een eerste stap
weg.

Het paard zette daarop
het ene been voor het andere,
liet haar hoofd rustig op en neer
en wandelde.
Tot precies voor hem.

Zonder te buigen
boog ze
en keek hem recht in de ogen.

Gedicht: Riekie Weijman

Ik stel me het spelende kind voor,
vrij, huppelend
tussen broers en zussen
die een bal gooien
van de ene, naar de andere kant van de straat.

Ik hoor geluiden uit het huis waar ik voor sta,
zoals het moet zijn geweest.
De was, de afwas, een bonk van een knie op hout,
iemand die wil weten of er nog wat te snaaien valt,
een schaterlach.
Ze geven de straat die nu leeg is
leven.

Ik zie haar voor me, dertien, veertien jaar oud.
De Duitsers die over de Afsluitdijk kwamen,

op de hoek werd de drank geloosd,
tonnen tegelijk in het water.

Ik maak foto’s,
van het huis

en ook een paar van mezelf.
Ze doen af aan het moment.

Dan bel ik oma.

‘Ik ben naar Bolsward gefietst’ zeg ik haar
‘en nu sta ik in de Hoogstraat.’
‘Ga even op het stoepje zitten’ zegt ze.
En daar praten we.
Dat ik nu ben waar zij toen kind was.
In woorden wijst ze me de drempel aan.
Daar is waar vader de manden vlocht.
Daar is waar ze sliep.
Daar is waar ze danste, zong, en grapjes maakte.
Ze lijkt alles nog te weten.

Heel kort maken we een gezamenlijk verleden.

Toen ik in de ogen van de hond keek,
zag ik de ogen van de dichter.
Hij kwam nog eenmaal langs.

Donkere pupillen,
zwarte ogen in een zwarte kop.
Hij, met zijn baasje langs het voetbalveld.
Ik, met de timer om mijn pols
klaar om de afstand te meten.

De woorden van de hond
zaten verborgen
in het moment dat we normaal gesproken
weg zouden kijken.
Maar nu
onze hoofden
naar elkaar toe bogen.

Ik zag jou.
Ik zag jou ook.

Zoals hij niet vooruit kon slapen
voor de lange nacht in het vliegtuig, zo
kon hij niet huilen
om het verdriet dat nog kwam.

Hij griefde wel
en hij was ook bang.
Maar rouwen kon je het niet noemen.
Dat woord past alleen
bij achteraf,
bij dood
en verlangen.

Het paste pas
als de dagen donker waren.
De herfst
die onherroepelijk kwam, maar
waaraan hij in de zomer nog niet wennen kon.

Gedicht: Riekie Weijman
Foto: Pixabay

Ze is het licht dat veertig graden draaglijk maakt.
Ze koopt boeken die geen mens wil,
maar waarvan je huilend de laatste pagina omslaat.

Soms mopper ik
en dan moppert zij terug.
Soms schater ik
en dan is zij verbaasd
over wat ik grappig vind.
Ze lacht dan terug.

Ik denk
dat als er een prijs was
die warmtebultjes feestelijk maakt,
zij die al tien keer gewonnen had.

En ik denk
dat de reis die ik met haar wil maken
iets van doen heeft
met het levenspad.

Want al vind ik het leven soms best zwaar,
voor haar is het zwaarder,
want ik heb haar.

Ik zie alleen de brandjes
die naar mij wuiven,
pal voor mijn neus
met een zekere dwangmatigheid.

Als ik het voorste vuurtje blus
met een emmer zand
ontvlamt het volgende.
Langzaam kruipt het dichterbij.

Ik zag eens een film
waarin de brand na het doven
onder de heidegrond verder ging.
De hitte likte meters weg
en won een ongelijke strijd.

 

 

 

Hoe ver ben je nu weg,
en hoe dicht, sta je bij.
Is tijd de enige manier van meten,
of zijn er duizenden wegen om hier te zijn.
Jij bent in ons leven
de enige
die dit kan weten.
Jij bent in dit hart
niet verbonden met de tijd.